Nacionalizmi italian

Nacionalizmi italian është një lëvizje e cila beson se italianët janë një komb me një identitet të vetëm homogjen dhe nga kjo kërkon të promovojë unitetin kulturor të Italisë si vend. Nga një perspektivë nacionaliste italiane, italianiteti përkufizohet si pretendimi i prejardhjes kulturore dhe etnike nga latinët, një fis italik që fillimisht banonte në Latium dhe erdhi për të dominuar gadishullin italian dhe pjesën më të madhe të Evropës. Për shkak të kësaj, nacionalizmi italian i është përmbajtur edhe historikisht teorive imperialiste.^[1] Versioni romantik (ose i butë) i pikëpamjeve të tilla njihet si patriotizëm italian, ndërsa versioni i tyre integral (ose i fortë) njihet si fashizmi italian.

Nacionalizmi italian shpesh mendohet të gjurmojë prejardhjen e tij në Rilindjen,^[2] por u ngrit si një forcë politike vetëm në vitet 1830 nën udhëheqjen e Giuseppe Mazzini.^[3] Ai shërbeu si shkak për Risorgimento në vitet 1860-1870. Nacionalizmi italian u forcua sërish në Luftën e Parë Botërore me pretendimet irredentiste italiane për territoret e mbajtura nga Austro-Hungaria dhe gjatë epokës së fashizmit italian.

1. ^ Aaron Gillette. Racial theories in fascist Italy. 2nd edition. London, England, UK; New York, New York, USA: Routledge, 2003. Pp. 17.
2. ^ Trafford R. Cole. Italian Genealogical Records: How to Use Italian Civil, Ecclesiastical & Other Records in Family History Research. Salt Lake City, Utah, USA: Ancestry Incorporated, 1995. Pp. 15.
3. ^ J. P. T. Bury, ed. The new Cambridge modern history: The zenith of European power 1830–70 1964. Pp. 224.